Kościół i klasztor kapucynek w Przasnyszu

Początki klasztoru żeńskiego w Przasnyszu łączą się z fundacją Petroneli Podoskiej. W 1606 r. sprowadzono z Warszawy siostry bernardynki i na gruncie ofiarowanym przez Podoską wzniesiono dla nich pierwszą drewnianą kaplicę. W tymże 1606 r. kolejnej fundacji dokonała skarbnikowa ciechanowska Elżbieta Mostowska. Trzy lata później założono fundamenty murowanego kościoła i klasztoru. Klasztor ukończono w 1615 r., kościół zaś – w 1616 r. Niestety, oba budynki już w 1622 r. zostały zniszczone pożarem. Odbudowane, spłonęły ponownie w 1645 r. Gruntownej odbudowy kościoła i klasztoru dokonano w 1685 r. staraniem przeoryszy Katarzyny Załuskiej, siostry późniejszego biskupa płockiego Andrzeja Chryzostoma Załuskiego, który w 1694 r. świątynię konsekrował. W l. 1786-89 z fundacji Kazimierza Krasińskiego, oboźnego wielkiego koronnego odnowiono kościół i rozbudowano klasztor. Pracami kierował architekt Franciszek Szulc. Budynki restaurowano ponownie w 1840 r. Po kasacie klasztorów w Królestwie Polskim bernardynki nie mogły przyjmować kandydatek do zakonu. W lipcu 1871 r. ostatnie siostry wyjechały do Łowicza i Wielunia. Ich miejsce zajęły klaryski kapucynki.

Zakon Mniszek Klarysek Kapucynek powstał w 1860 r. jako kontemplacyjna gałąź Zgromadzenia Sióstr Felicjanek założonego przez bł. Honorata Koźmińskiego. Na mocy ukazu carskiego kasującego zakony, felicjanki klauzurowe w grudniu 1864 r. zostały przewiezione przez policję carską do klasztoru bernardynek w Łowiczu, gdzie przeżyły bardzo trudny okres. Za radą o. Honorata s. Bronisława Łempicka udała się do Petersburga, gdzie udało się jej samemu Aleksandrowi II wręczyć prośbę o osobny klasztor. Podanie okazało się skuteczne i 26 lipca l871 r. siostry przybyły do Przasnysza. Pierwszą opatką klasztoru była m. Izabela Lebenstein. Niestety, przez długie lata kapucynki nie mogły przyjmować nowych kandydatek do zakonu. Sytuacja ta zmieniła się na krótko w l. 1905-06. Jednak regularny nowicjat otworzyły kapucynki dopiero w 1916 r. W czasie I wojny światowej zabudowania klasztorne zostały uszkodzone, następnie (po 1916 r.) odremontowane pod kierunkiem architektów Kazimierza Skórewicza i Kazimierza Tołłoczki. W kwietniu 1941 r. wszystkie zakonnice wywiezione zostały do obozu koncentracyjnego w Działdowie. Niemcy urządzili w kościele magazyn, a w klasztorze więzienie. W obozie w Działdowie zmarła śmiercią męczeńską bł. Teresa (Mieczysława) Kowalska.

W okresie powojennym klasztor przasnyski dał początek czterem innym klasztorom: w Ostrowie Wielkopolskim, Szczytnie, Brwinowie i Krakowie.

Kościół klasztorny pw. św. św. Klary i Józefa to budynek murowany z cegły, otynkowany, salowy, na planie prostokąta, w obecnym wyglądzie bezstylowy. Fasada poprzedzona kruchtą, zwieńczona jest trójkątnym szczytem z wieżyczką na sygnaturkę. Malatura kościoła została wykonana w latach 50-tych XX w. W ołtarzu znajduje się czczony przez okolicznych mieszkańców XVIII-wieczny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem w nowej sukience z posrebrzanej blachy miedzianej (poprzednia sukienka, pochodząca z XVIII  w. została skradziona w październiku 2003 r.) W nastawie ołtarza obraz Trójcy Św. z XVIII w. W kościele znajdują się również XVIII-wieczne obrazy św. Antoniego Padewskiego i św. Józefa z Dzieciątkiem. Do kościoła przylega od wschodu czteroskrzydłowy klasztor murowany, piętrowy, z wirydarzem. Nowe skrzydło klasztorne zostało dobudowane w latach 80-tych XX w.